Een telefoontje van Tamara, de verzorgende in jouw woonhuis Munnekeweij, maakte mij alert op wat al gaande was. Op donderdag reed ik naar je toe vanuit Gent met de auto van De Ark. Ik vond je rustig slapend in bed, met Ronald naast je. Je werd niet meer wakker. We verbaasden ons dat een mens zo lang kan ’slapen’, maar precies een week later vertraagde jouw ademhaling, je nieste nog een paar keer (best gek) en toen opeens een laatste zucht… Ik was al die tijd bij je. Had gesprekken met de verzorgende en arts. Sliep in het lege bed van pa, maakte drie legpuzzels en deed zelfs een zoom overleg met het team van De Ark. Jan en Jeannette kwamen elke dag, net als Ronald en Annemarie. Rene en Claudia waren erbij vanuit Mexico via WhatsApp en FaceTime. Ook je eigen broers en zus bezochten jou; je voelde belangrijk voor hen. Ik ontmoette Gerda, jouw maatje, waarvan je zei dat ik haar ook leuk zou vinden; je hebt gelijk. Ik beschouw het als een voorrecht dat ik er bij mocht zijn en te zien hoe je vredig ging…
Dank je, mam * 24-10-1938 18-2-2021
✝
(1/2)
Op de volgende pagina staat mijn lied dat ik schreef voor jou en zong tijdens de mis.
>
